تحقیق نارسایی رشد قوای ذهنی

تحقیق نارسایی رشد قوای ذهنی

چکیده:

عقب ماندگی ذهنی یا به اصطلاح دیگر نارسایی رشد قوای ذهنی موضوع تازه و جدیدی نیست . چنانچه در هر دوره و زمان افرادی در اجتماع وجود داشته اند كه از نظر فعالیتهای ذهنی در حد طبیعی نبوده اند به خصوص از روزی كه بشر زندگی اجتماعی را شروع كرده موضوع كسانی كه به عللی قادر نبودند خود را اجتماع هماهنگ سازند مطرح بوده است . در گذشته اجتماع از باب مصلحت ، تعصب و یا سالم سازی ، بعضی از این افراد را تحمل كرده ، عده ای را محبوس می ساخت یا به مرگ محكوم می نمود . این افراد مطرود كه به تنهایی نمی توانند راه خود را در زندگی انتخاب كنند و اكثراً آلت دست دیگران قرار می گیرند . صرفنظر از مخارج هنگفتی كه دستگاهها و موسسات مختلف برای نگهداری و درمان آنها متحمل می‌شوند جامعه نیز از نیروی انسانی آنها بی بهره مانده و حتی گاهی زیانهای غیرقابل جبرانی برای خانواده و اجتماع به بار می آورند كه موضوع درخور كمال توجه است . امروزه كشورهای توسعه یافته سعی در شكوفا كردن حداقل استعدادهای آنان می كنند. در سال 1370 برای اولین بار در ایران سازمان استثنایی پایه گذاری شد . این سازمان كوشیده با به كار بردن نیروهای متخصص گام موثری در جهت كم رنگتر كردن مشكلات این افراد بردارد . اما هنوز مشكلات فراوانی در این زمینه به چشم می خورد كه بررسی و موشكافی پیرامون آن لازم و ضروری به نظر می رسد . گزارش زیر بر گرفته از صحبتهای آقای سیدعباس جلالی رئیس اداره آموزش و پرورش استثنایی استان تهران‌ ، علیرضا نظری كارشناس تامین نیروی انسانی ، مریم سمائی كارشناس روانشناسی و روانشناس مدرسه مهرآئین و چند تن از والدین كودكان استثنایی است .

علی رضا نظری كارشناس علوم تربیتی و مسئول تامین نیروی انسانی اداره استثنایی در این باره می گوید : «متولی امور اشتغال این بچه ها سازمان بهزیستی است و آموزش و پرورش مسئولیت اجرایی در این رابطه ندارد به این معنا كه ما سعی در آموختن حرفه داریم ولی ایجاد اشتغال بر عهده سازمان بهزیستی كشور است كه متاسفانه در این امر موفقیت لازم كسب نشده است . در حال حاضر ما دارای نوجوانان و جوانان نیمه‌شنوا، ناشنوا ، نیمه بینا و نابینای زیادی هستیم كه آینده آنها در جامعه مجهول است و هیچ كسی عهده دار مسئولیت آنها نیست» .

جلالی نیز پیرامون همین موضوع می گوید :

«متاسفانه در ایران به خاطر این كه بخشی از كار آموزش و پرورش وابسته به بهزیستی است ما سیستم مشخصی نداریم . مسئولیت این سازمان آموزش بچه هاست . این افراد تا دیپلم در این مدارس درس می خوانند اما وظیفه پیگیری وضعیت بچه ها بعد از مدرسه به عهده بهزیستی و وزارت كار است . این افراد بعضا تا حد فوق لیسانس (البته ناشنواها و نابینایان پیش می روند) اما كاری در اجتماع برای آنها نیست . در واقع تعاملی بین وزارت كار ، سازمان بهزیستی و آموزش و پرورش وجود ندارد و این امر باعث ایجاد مشكلاتی برای دانش آموزانی كه تربیت شده اند ، می شود . در صورتی كه با وجود برنامه های بلند مدت دولت با همكاری این سازمانها آ.پ هم طبعاً بر اساس نیازهای جامعه بچه ها را تربیت حرفه ای می كند و برنامه ها حتماً با انسجام و سمت و سوی مشخص تری پیش می رود .